megafiets

Een week op een megafiets is voorbij voor je er erg in hebt. Zoals dat eigenlijk met elke vakantie gaat. Tijd voor conclusies dus. 1. Meest belangrijk, maar ook meest logisch, is de vaststelling dat een fiets die zonder extra inspanningen en zonder verlies aan 'fietslol' de berijder veel sneller van A naar B brengt, een aanwinst is voor veel fietsgebruikers. Het blijft verbazingwekkend hoe snel het went, hoe makkelijk het gaat en hoe plezierig het is om de reistijd te kunnen bekorten. Voor woonwerkverkeer maar ook voor 'dienstreizen' is dit echt ideaal. Ik was zelf al geen autorijder meer, dus mij krijg je hiermee niet meer uit de vierwieler, maar ik weet zeker dat veel automobilisten die net als ik een weekje mogen testen, de verleiding niet zullen kunnen weerstaan. En zeker niet als ze toe zijn aan een nieuwe (tweede) auto. Voor mijzelf zou het ook een alternatief voor de fiets kunnen zijn, vooral omdat de actieradius en het gemak erdoor toenemen. Maar eerlijk geze

Toch maar de daad bij het woord gevoegd, waar zijn die zondagen anders goed voor? Met mijn megafiets het bos in, de mountainbikepaden op. Helaas, de zo gewenste bergen bleven beperkt tot hier en daar een kuil of bultje. Niet in de buurt van het echte werk natuurlijk, maar wel genoeg om te voelen hoe de motor je als het ware omhoogduwt. Het blijft een bijzonder gevoel. En ja, ook dat vergt weer nieuwe stuurmanskunsten - en eerlijk is eerlijk, die had ik bij deze eerste kennismaking nog niet direct te pakken. Zelfs buiten de verhogingen in het landschap bleek dat nog wel een opgave. De smalle mtb-paden, vandaag zo nat dat het meer modderpoelen waren dan fietspaden, heb ik vaak genoeg bereden om te weten hoe je daar je fiets op voortstuwt. Maar wederom: met een motor van 500 watt onder je trappers is dat toch echt iets anders. Elke bocht komt sneller dan verwacht, elke stuurbeweging daarmee dus net iets te traag. Het gevolg: de ene correctie na de andere en keer op keer onderuit - pas

Ineens zie je het: na bijna een week op mijn megafiets  dringt het door dat ik tot nu toe alleen nog maar op verharde wegen heb getourd. Fietspaden, rotondes, lanen en straten: alles met asfalt, straatstenen of stoeptegels. Maar waarom heeft die fiets dan van die dikke banden? En waarom heeft-ie zo'n lichte versnelling? Juist: deze fiets is eigenlijk helemaal niet gebouwd voor het stadsverkeer. Toegegeven: het schiet lekker op als je met dat deze S-pedelec over een van die mooie nieuwe fietssnelwegen raast, maar eigenlijk wil hij liever het bos in. Of beter nog: de ongeplaveide bergen op. Probleempje: het bos is hier weliswaar om de hoek, maar de reikwijdte van de accu brengt mij niet tot Zuid-Limburg of enig ander heuvelgebied. Die importeur kan dan wel zeggen dat mijn Sterzling mij " door de klassiek-moderne kleur stijlvol op weg naar het werk brengt, maar minstens zo sportief op adembenemende bergtrails oogt " - wow - hij geeft met  dat plaatje  bovenaan op zijn webs

95 kilometer door weer en wind, dan leer je je megafiets wel kennen. Vandaag de route Valkenswaard - Tilburg - Eindhoven - Valkenswaard. Mooi rondje dus en ja, met een fiets die gemiddeld 35 rijdt, kun je dus op die manier heel effectief bewegen. Sturen - wat op zo'n zware fiets van onbuigzaam carbon nog best een kunst is - gaat inmiddels ook soepel: het is meer een kwestie van in de bocht hangen dan echt je stuur gebruiken. Extra handicap vandaag waren wel de bevroren wegen; elk bochtje was een avontuur. De verbazing over het vermogen van deze fiets is nog niet verdwenen. Wow, wat is het lekker om bijvoorbeeld op de lange lege rechte weg tussen Vessem en Middelbeers even flink door te knallen. Fijn ook dat ik een exemplaar met een rekje heb gekregen: nu kan ik gewoon mijn laptop en andere spullen achterop meenemen. Maar buiten de hagel, regen en niet te vergeten de bevroren fietspaden in de ochtend, werden er ook een paar minpunten van deze fiets duidelijk. De meest opvallende: